1949.

1949. godina. Staljin je pustio da prodje dvanaest mjeseci, da se stvari malo ladnu, i onda je jedno veče, preko Madjarske, Rumunije, Bugarske i Albanije poslao Crvenu armiju u Jugoslaviju. Zatečeniji od Tita, Rankovića, Djilasa i Kardelja bili su zapadni političari-CIA je znala da se nešto krčka, ali ni ona nije mogla da vjeruje da je Josif baš toliko opičen da reskira novi svjetski rat zbog tamo neke Jugoslavije. Iako je JNA, u medjuvremenu, pojačana američkim naoružanjem, sve je to bilo nedovoljno da se Sovjetima ozbiljnije odupre. Narod, opterećen teškom privrednom krizom, iscrpljujućim prethodnim ratom, pomalo zbunjen čestim promjenama komunističke propagande (Staljin je prvo glorifikovan, potom pljuvan), kivan na domaću vlast zbog stalnih povećanja nameta i kulučenja na bog-te-pitao kakvim radovima, skrivenih unutrašnjih nacionalizama (četnici i ustaše, tj. njihovi ostaci, još uvijek vršljaju po Jugi, Šiptare da ne spominjem)-nije ni htio, ni želio, a ni mogao da se javi na raspisanu mobilizaciju. Crvena armija pregazila je Jugoslaviju za pet dana. Zapadne sile, zbog unutrašnjih nesporazuma izmedju De Gola i Engleza, ostale su bez reakcije, odnosno, sve je ostalo na verbalnoj osudi okupacije.

Tito i njegova kamarila momentalno su uhapšeni. Pokušali su da pobjegnu, ali ih je izdala krtica iz Udbe, sve vrijeme lojalna Staljinu. Deportovani su u Moskvu, gdje im je sudjeno, izmedju ostalog, zbog izdaje komunizma i Sovjetskog saveza, kolaboracije sa kapitalističkim Zapadom i odviše mlakog stava prema ustašama. Najžešći svjedoci optužbe bili su članovi KPJ koji su godinu dana prije podržali Rezoluciju Informbiroa, i kojima se Tito žestoko prethodno svetio. Optuženi su u zatvoru tokom sudjenja na svojoj koži osjetili sve čari kojima su prije potvrgavali Dražu Mihailovića. Osudjeni su na smrt, streljanjem, uprkos žestokim osudama zapadne javnosti i političara.

Staljin je preko lojalnih jugoslovenskih komunista uspostavio čvrstu kontrolu Jugoslavije. Srbi su iznenadjujuće mirno prihvatili sovjetsku vlast. Štaviše, više su je poštovali od Titove, s jedne strane zbog činjenice da su veliku većinu upravljačkog kadra činili Srbi (koji su, istini za volju, za sebe govorili da su Sovjeti, a ponekad i Jugosloveni, dok srpsko porijeklo nikad nisu spominjali), s druge zbog istorijskog sentimenta prema Rusiji, s treće zbog toga što je Staljin ukinuo unutrašnje granice i republike i uspostavio potpuno centralizovanu vlast, čemu su se donekle protivili Hrvati i Slovenci. Ipak, i ovi su se docnije umirili, jer su uvidjeli da Zapad ipak toleriše ovakav Staljinov ispad (situacija slična onoj prilikom Hitlerove okupacije Čehoslovačke), a i da Staljin ionako ne ferma nacionalnost, nego isključivo odanost Partiji i njemu.

Kao i u SSSR Staljin je i u Jugoslaviji eksperimentisao sa agrarnom reformom, mada je položaj seljaka u početku bio bolji nego pod Titom (Staljin je znao da većinu stanovništva Jugoslavije čine upravo seljaci, i bila mu je izuzetno važna njihova podrška, makar i indirektna i prećutna). Privreda je bila potpuno kompatibilna sa sovjetskom, i sve države komunističkog lagera su bile sastavni dio planske proizvodnje, isplanirane, naravno, u Moskvi. Životni standard stanovništva bio je u granicama prosjeka kom-država, što će reći, krajnje upičkumaterativan. Međutim, zbog snažne propagande Partije, veličanja Staljinovog kulta, snažne represije yu ogranka NKVD-a-ljudi se nisu posebno bunili, štaviše-vremenom su postali ubjeđeni da je Staljinov put jedini ispravan i pravedan, pri tim duboko i iskreno žaleći „ugnjetavanu radničku klasu na trulom Zapadu“. Ljudi su navijali za dvije reprezentacije: jugoslovensku i sovjetsku, izmedju kojih nisu ni pravili razlike. Uopšte, privredni, kulturni, sportski, socijalni i svaki drugi aspekt društvenog života bio je čvrsto integrisan sa sovjetskim.

Nakon Staljinove smrti radni narod Jugoslavije donio je rezoluciju kojom je kategorički odbio zlobne glasine da je isti mrtav, jer, kako izričito navodi član 7. „drug Staljin, kao što je opštepoznato, ne može da umre“. Bilo je potrebno da Hruščov čak dvanaest puta doputuje u Beograd da uvjerava rukovodstvo KPJ i obične proletere da je drug Čelični ipak mrtav, a kad ni to nije pomoglo dovezli su balzamovane Staljinove ostatke u Jugoslaviju, koje su vozom prevozili po cijeloj zemlji da se narod uvjeri u njegovu smrt. Napolijetku, kad su vidjeli da je to ipak istina, ljudi nisu dozvolili da se ti ostaci vrate u Sovjetski savez, nego su odlučili da u Beogradu naprave posebnu „kuću cvijeća“ u kojoj će ostaviti Staljina da se odmara. U tom svom zahtjevu bili su toliko uporni, da su zaprijetili čak i opštim ratom protiv svakoga ko se usudi „da nam otme druga Staljina“. Vidjevši da se ovaj put Jugosloveni ne zajebavaju, Sovjeti su morali da popuste, pogotovo jer je u Moskvi polako na površinu izbijao dio istine o Staljinovim zločinima.

Vrijeme unutrašnjih reformi u SSSR i ostatku kom-lagera u Jugoslaviji se nije posebno osjetilo, jer su ljudi deset godina oplakivali Staljina, zaklinjući se pred njegovim lešom da će ostati vjerni izvornom boljševizmu, po svaku cijenu. Jugoslavija je uskoro postala čuvena po tome da je najcrvenija od svih crvenih. Čak se i Mao, kad se spremao da provede svoju znamenitu „kulturnu revoluciju“, prethodno zaputio u Beograd, inspiracije radi. Najtvrđi dio Kominterne u Beogradu je imao svoje najsigurnije uporište, i svako ko bi se usudio da gleda malo otvorenije izazivao bi u Jugi otvoreno podozrenje prema sebi. Kastro i Če Gevara su najsigurnije uporište imali upravo u Beogradu, mada im je zamjerano što ipak presporo izvoze revoluciju u ostatak Latinske Amerike.

Sredinu osamdesetih i dolazak Gorbačova i perestrojke Jugoslavija je dočekala ideološki neuprljana. Ne treba ni spominjati da je flekavi ćelo ubrzo postao najomraženiji čovjek u Jugoslaviji. Dijelovi yu NKVD-a, apisovski raspoloženi, planirali su atentat na njega, što je spriječio petrogradski ogranak KGB-a. Rušenje Berlinskog zida i pad komunizma Jugoslavija je propratila otvorenim protivljenjem i javnim slavljenjem lika i djela Lenjina i Staljina. Granice je JNA potpuno zatvorila, a rukovodstvo Partije odlučilo je da privremeno, dok se situacija u Rusiji ne popravi, zatvori zemlju.

Nato i zapadne sile, uz punu podršku Vatikana, ali i same Rusije, odlučile su da Jugoslaviju unište. Igralo se na poznatu kartu nacionalizama u Jugoslaviji, koji su, istina, dobrano umireni pod komunistima, ali u svijesti ljudi još uvijek prisutni. Strane službe su tajnim kanalima u Jugoslaviju ubacivale pripadnike ustaške i četničke emigracije, koji su, prije svega, djelovali na tome da propagandom zavedu osiromašeni narod da je na Zapadu sve med i mlijeko, a da je čak i u Rusiji mnogo bolje otkad se ratosiljala komunizma. Izazivani su i medjunacionalni ekscesi u mješovitim sredinama. Vatikan je hrvatskim i slovenačkim komunistima slao jasne signale da je spreman da im pomogne u svakom pogledu ukoliko odluče da napuste Jugoslaviju. Srpski komunisti su osudjivali, kako su navodili, „mlake reakcije hrvatskih i slovenačkih drugova oko pojačanog nacionalizma u njihovim redovima“. Takodje, pojavio se jedan mladji, elokventniji i šarmantniji komunista u Beogradu, drug Slobodarević, koji je svojom harizmom, preduzetnošću i ideološkom jasnoćom i odlučnošću zadobio povjerenje naroda i srpskog ogranka Partije. On je obećao da će za godinu dana potpuno srediti stvari u Jugoslaviji, da će za dvije godine da vaspostavi komunizam u Rusiji, a za tri- da lično ubode crveni barjak u po Vašingtona, čime će da oslobodi od jarma i „drugarice i drugove Amerikance, donoseći politiku mira i prosperiteta“.

Drug Slobodarević je svojom ambicijom i snažnim oslonjanjem na konzervativnu JNA iritirao slovenačke i hrvatske komuniste, kojima nije dugo trebalo da prvo ponovo ozvaniče republičke, avnojevske granice, a potom i da proglase nezavisnost od Jugoslavije. Nakon što su takav čin podržale sve zapadne zemlje, plus Rusija, otpočeo je žestok rat, u koji je ubrzo uključena i BiH, koja je mimo volje Srba takodje napustila Jugoslaviju.

Odavde se sve odvijalo kako već možete da pretpostavite i sa poznatim finalom.